Μικρόσωμα σκυλιά… τα λάθη που κάνουμε
Όταν διαλέγεις οδηγό, σιγουρέψου ότι ξέρει το δρόμο…
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όσοι έχουμε μικρόσωμα σκυλιά είναι ότι δεν τα συναισθανόμαστε. Όμως πώς μπορούμε να το πετύχουμε αυτό;
Γενικά υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι οι σκύλοι που ανήκουν σε μικρόσωμες ράτσες είναι από τη φύση τους… στριμμένοι, κακομαθημένοι, υστερικοί… Μεγάλο λάθος!
Τι ισχύει στην πραγματικότητα;
Για να σας απαντήσω τις παραπάνω ερωτήσεις θα σας πω μια πραγματική ιστορία. Ο Μπούμπης ήταν ένας σκύλος φοβικός – επιθετικός που σημαίνει ότι όταν συναντούσε κάτι που του δημιουργούσε έστω και λίγο άγχος, έκανε επίθεση.
Ο Μπούμπης αγχωνόταν σχεδόν με τα πάντα… με άλλους σκύλους, αγνώστους, απότομους θορύβους, γάτες, αυτοκίνητα… Επιπλέον, δεν ήθελε να τον κάνουν μπάνιο, να του βάλουν το λουράκι του, να τον πειράζουν όταν κοιμάται…
Ο περισσότερος κόσμος που συναντούσε τον Μπούμπη, τον χαρακτήριζε ως «μικρόσωμο σκύλο» που, σύμφωνα με τα παραπάνω, σήμαινε στριμμένο, κακομαθημένο, υστερικό… Ακόμα και κάποια από τα μέλη της οικογένειάς του, επηρεασμένα από τα λόγια φίλων και γνωστών, είχαν καταλήξει να έχουν αυτή την άποψη.
Μεγάλο λάθος! Ή, για να το πούμε πιο σωστά, μεγάλη παρεξήγηση! Ο Μπούμπης δεν ήταν τίποτα από τα παραπάνω! Απλά, ήταν φοβισμένος.
Πώς όμως κατέληξε να είναι φοβισμένος;
Και τι σχέση έχει αυτό με τους υπόλοιπους μικρόσωμους σκύλους;
Γενικά, όλοι οι σκύλοι που προέρχονται από μικρόσωμες ράτσες έχουν ένα κοινό κληρονομικό χαρακτηριστικό. Είναι μικρόσωμα σκυλιά, τα οποία ζουν σε έναν κόσμο γιγάντων! Αν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουμε απόλυτα, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να μεγαλώσουν κάτω από μία κατάσταση άγχους, ανασφάλειας και φόβου η οποία, λόγω του τρόπου που εμείς οι άνθρωποι συμπεριφερόμαστε, οδηγεί προς προβληματικές συμπεριφορές, μία από τις οποίες είναι και η επιθετικότητα.
Πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό; Καιρός για απαντήσεις.
Οι σκύλοι που ανήκουν σε μικρόσωμες ράτσες δεν είναι ούτε στριμμένοι, ούτε κακομαθημένοι, ούτε υστερικοί, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Μπορεί η δικιά μας ανθρώπινη συμπεριφορά να τους οδηγήσει σε αυτό, παρόλα αυτά, αυτό δεν είναι κληρονομικό χαρακτηριστικό, είναι κληροδοτούμενο. Δηλαδή, δε γεννιούνται με αυτήν την προδιάθεση, τους τη δημιουργούμε εμείς!
Όλοι οι σκύλοι, μικρόσωμοι ή μεγαλόσωμοι, αντιδρούν σύμφωνα με τις εμπειρίες τους. Ωστόσο, οι μικρόσωμοι, λόγω του ότι είναι τραγικά πολύ πιο εύθραυστοι από τους μεγαλόσωμους (ιδιαίτερα φυλές όπως τα πίντσερ ή τα τσιουάουα) είναι πολύ πιθανό, αν δεν προσέξουμε, να αποκομίσουν σκοτεινές εμπειρίες.
Στην περίπτωση του Μπούμπη οι ιδιοκτήτες του μου είπαν: «Όταν ήταν μικρότερος ήταν πολύ ήσυχος. Δε φώναζε, καθόταν ήσυχος στη γωνιά του χωρίς να ενοχλεί, πολλές φορές περνούσαμε από δίπλα του και δε γυρνούσε καν να μας κοιτάξει. Όλοι τον έπαιρναν αγκαλιά, τον χάιδευαν, τον πατσαβούριαζαν… μέχρι που κάποια στιγμή άρχισε να αγριεύει».
Ο Μπούμπης ήταν ένας σκύλος γύρω στα 3 κιλά με ύψος 30 εκατοστά. Κάθε φορά που κάποιος τον έπαιρνε αγκαλιά, ήταν, αν το σκεφτούμε αναλογικά, σαν να σας έπαιρνε αγκαλιά εσάς ένας γίγαντας 2 τόνων και ύψους 10 μέτρων.
Φανταστείτε να κάθεστε κάπου και τριγύρω σας να κυκλοφορούν άνθρωποι ύψους 10 μέτρων και βάρους 2 τόνων. Κάθε τόσο, κάποιος από αυτούς χωρίς κάποια προφανή αιτία να σκύβει από πάνω σας και να σας κάνει «ταπ-ταπ» στο κεφάλι με ένα χέρι 3 μέτρα και 150 κιλά. Έπειτα, ένα μέλος της οικογένειά σας που είναι επίσης 10 μέτρα και 2 τόνους να σας παίρνει αγκαλιά, να σας σφίγγει στην αγκαλιά του και να σας ανεβοκατεβάζει στον αέρα. Θα αισθανόσασταν ασφαλείς; Φανταστείτε αυτό να μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Όταν τρώτε, όταν κοιμάστε, όταν κάθεστε ήρεμα και βλέπετε τηλεόραση…
Πότε θα ηρεμούσατε; Πότε θα ξεκουραζόσασταν; Πότε θα κοιμόσασταν;
Από τις μεγαλύτερες ανάγκες των σκύλων (πέρα από την ανάγκη για ενέργεια) είναι η ανάγκη να αισθάνονται ασφαλείς και η ανάγκη για ξεκούραση. Κάτι άλλο που μου είπαν οι ιδιοκτήτες του Μπούμπη, ήταν ότι έβγαινε βόλτα 10 με 15 λεπτά την ημέρα, λίγο το πρωί και λίγο το βράδυ (όλο μαζί 10 με 15 λεπτά) για να κάνει την ανάγκη του.
Μία ακόμα μεγάλη ανάγκη των σκύλων είναι η ανάγκη να εξερευνήσουν και αυτό καλύπτεται, μόνο με τη βόλτα σε νέα μέρη. Δυστυχώς, υπάρχει η εσφαλμένη άποψη ότι οι μικρόσωμοι σκύλοι δε χρειάζονται βόλτα. Όταν ένας σκύλος, μικρόσωμος ή μεγαλόσωμος, έχει ακάλυπτες ανάγκες θα εκδηλώσει νευροψυχικές συμπεριφορές οι οποίες κατατάσσονται σε τέσσερις κατηγορίες:
- Επιθετικότητα
- Κατάθλιψη
- Εμμονές
- Τάσεις φυγής
Από τα λεγόμενα των ιδιοκτητών και κάποια τεστ που έκανα στον Μπούμπη, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αρχικά είχε πάθει κάποιου είδους κατάθλιψη. Ωστόσο, λόγω κάποιας αλλαγής στο περιβάλλον (ίσως να είχε έρθει πολύς κόσμος στο σπίτι ή να έπιασε την οσμή κάποιας θηλυκής ή, πολύ απλά, να ήταν πιο κουρασμένος ή λίγο άρρωστος και εκείνη τη στιγμή να μην ανεχόταν πολλά πολλά), ο Μπούμπης εκδήλωσε ένα επιθετικό ξέσπασμα.
Μέσα από αυτό, διαισθητικά ή συνειδητά, συνειδητοποίησε ότι έχει έναν εναλλακτικό τρόπο να διαχειριστεί το άγχος και τον φόβο του: «Φοβάμαι αλλά αν κάνω επίθεση σε αυτό που φοβάμαι αυτό φεύγει και μαζί με αυτό φεύγει και το άγχος και ο φόβος».
Σε αυτή τη φάση, πολλοί μπορεί να λάβουν το λάθος (από έμενα κυρίως) μήνυμα, ότι αν ένας σκύλος κάνει επίθεση δεν πρέπει να υποχωρήσουμε. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο! Όταν ένας σκύλος, μικρόσωμος ή μεγαλόσωμος, δείξει στοιχεία επιθετικότητας (γρύλισμα, γύμνωμα δοντιών, επίθεση) τον αφήνουμε στην ησυχία του και επικοινωνούμε με κάποιον ειδικό.
Η επιθετικότητα είναι το σύμπτωμα, θέλουμε να διορθώσουμε αυτό που την προκαλεί. Σε αντίθετη περίπτωση θα δημιουργήσουμε σοβαρότερα προβλήματα. Μετά από πολλή συζήτηση, καταφέραμε οι ιδιοκτήτες να δουν «μέσα από τα μάτια του». Μόλις έγινε αυτό αρχίσαμε να κάνουμε ασκήσεις για να μειώσουμε το άγχος και τον φόβο που αισθανόταν (όχι την επιθετικότητα). Μόλις ο Μπούμπης σταμάτησε να φοβάται, σταμάτησε και να επιτίθεται.
Μας πήρε 3 μήνες για να καταφέρουμε να αισθάνεται ασφάλεια μέσα στο σπίτι του. Ωστόσο, μόλις έγινε αυτό καλύφτηκε η ανάγκη για ασφάλεια και, κατά συνέπεια, η ανάγκη για ξεκούραση. Ο Μπούμπης μέσα στο σπίτι ήταν άλλος σκύλος. Δέχεται άλλους σκύλους, άλλους ανθρώπους και δεν αγχώνεται με τους έντονους θορύβους. Τώρα, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να επεκτείνουμε τον κύκλο που αισθάνεται ασφάλεια και έξω από το σπίτι, κάτι που θα καλύψει και την ανάγκη του για εξερεύνηση…
Αν θέλετε να είσαστε δίκαιοι με τον, μικρόσωμο ή μεγαλόσωμο, σκύλο σας, συναισθανθείτε τον! Προσπαθήσετε να καταλάβετε τι βλέπει, τι νιώθει και, βάση του μεγέθους και των εμπειριών που έχει, τι αντίκτυπο έχει σε αυτόν. Είναι αρκετά δύσκολο, το ξέρω!
Παρόλα αυτά θα εκτοξεύσει τη σχέση σας μαζί του και θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε και να λύσετε πολλά προβλήματα.
