Το παράδοξο στη συμβίωση ανθρώπων και σκύλων
Του Ηλία Ραϋμόνδη, Ειδικού στην Επικοινωνία μεταξύ Σκύλων και Ανθρώπων
Όλοι, ή για να το θέσω πιο σωστά, οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν τους σκύλους. Λίγο ως πολύ, όλοι χαίρονται στη θέα ενός ισορροπημένου, αγαπησιάρικου σκυλάκου που θα περπατά χαρωπά στο πάρκο ή θα κάθεται ήσυχα στη γωνία του μασουλώντας χαλαρά ένα ξυλαράκι. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ο σκύλος δεν είναι ισορροπημένος και αντί να κάνει ήρεμα τη βόλτα του ή να μας κοιτά χαλαρός περιμένοντας να τον φωνάζουμε για να έρθει κοντά μας, τρέχει πάνω κάτω σαν σίφουνας, χοροπηδά πάνω στον κόσμο, ίσως και να αγριεύει…
Το παράδοξο με αυτήν την κατάσταση είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι περιμένουμε ο σκύλος μας να μεγαλώσει και να ισορροπήσει από μόνος του και όταν δεν το κάνει κατηγορούμε τον ίδιο. «Είναι κουτός! Πεισματάρης! Κυριαρχικός! Πολύ μικρός! Πολύ μεγάλος!».
Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα…
Θέλουμε από τον σκύλο μας να είναι συνεπής. Να έρχεται κάθε φορά που τον φωνάζουμε, να κάθεται ήσυχος κάθε φορά που πίνουμε τον καφέ μας ή μιλάμε με έναν φίλο, να μη λερώνει μέσα στο σπίτι, να μη φωνάζει, να μην τσακώνεται…
Πολύ λογικό. Όμως, για να έχουμε έναν συνεπή σκύλο πρέπει πρώτα να έχουμε συνέπεια εμείς. Να τον πηγαίνουμε τις βόλτες που χρειάζεται, να του καλύπτουμε σωστά τις ανάγκες του και να φροντίζουμε να έχει τις κατάλληλες εμπειρίες ώστε να μεγαλώσει ισορροπημένα.
Το ίδιο ισχύει σχεδόν για όλα. Για κάθε συμπεριφορά του σκύλου που δε μας αρέσει, υπάρχει κάτι που δεν έχουμε κάνει εμείς. Τρέχει σαν παλαβός, τραβάει στη βόλτα, χοροπηδάει πάνω μας, φωνάζει, μασουλάει, αγριεύει. Κάθε πότε πηγαίνει βόλτα; Πόση ώρα μένει μόνος του; Πόσο ασχολήθηκες για να του εξηγήσεις τι πρέπει να κάνει και με ποιο τρόπο;
Αν το σκεφτούμε ήρεμα είναι αστείο… Σε έναν κόσμο που αρκετές φορές δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με έναν φίλο μας για να πάμε για καφέ, περιμένουμε από τον σκύλο μας να μάθει μόνος του τι πρέπει να κάνει.
